Ποδοπαιδιατρική|

 

 

 

Στην αρχή, τα ποδαράκια του είναι ροζ και μαλακά, ένας πειρασμός για ατελείωτα γαργαλητά, φιλιά και παιχνίδια. Μετά, το μωρό αρχίζει να ξεθαρρεύει και, λίγο διστακτικά και ατσούμπαλα στην αρχή, αρχίζει τις βόλτες, για να καταλήξει αργότερα να τρέχει, να χοροπηδάει, να χορεύει.

Τα πρώτα βήματα ενός μωρού είναι καθοριστικά για τη ζωή και την ψυχοσύνθεσή του. Πρόκειται συνήθως για το πρώτο επίτευγμα ενός παιδιού, και ένα από τα πιο σημαντικά της διαδρομής του προς τη… ζωή των μεγάλων.

Το μυστικό για γερά ποδαράκια είναι απλό: Ελευθερία κινήσεων! Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το πόδι ενός ενηλίκου είναι ένα αριστούργημα τέχνης και μηχανικής. Αποτελείται από 26 οστά, που συνδέονται μεταξύ τους και κινούνται χάρη σε έναν πολύπλοκο ιστό από μυς και συνδέσμους.

Η κατασκευή του βρεφικού ποδιού, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Κατά τη γέννηση, το μωρό σας διαθέτει 22 οστάρια. Ανάμεσά τους παρεμβάλλονται μεγάλα κενά, ενώ οι μύες και οι σύνδεσμοι είναι ακόμα αδύναμοι.

Ο ποδίατρος, σε συνεργασία πάντα με το γιατρό που παρακολουθεί το παιδί, μπορεί να επέμβει στους αστραγάλους και τα πέλματα, κάνοντας μια εμβιομηχανική εξέταση.

 

Υπάρχουν περιπτώσεις που ορθοπεδικοί πάτοι χρειάζονται για την θεραπεία του ποδιού. Τοποθετώντας, λοιπόν, μέσα στα παπούτσια του παιδιού τα ειδικά κατασκευασμένα ορθοπεδικά πέλματα για την διορθώσει και θεραπεία του παιδιού.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Να προσέχετε τα πόδια του παιδιού σας για τις παρακάτω παθήσεις που είναι πολύ πιο σοβαρές:

 

Στραβές γάμπες: 

Είναι κάτι φυσιολογικό για τα παιδιά που μόλις έχουν αρχίσει να περπατούν. Μέχρι τα δύο τους χρόνια τα γόνατα στραβώνουν προς τα έξω, ενώ από τα δύο έως τα έξι χρόνια προς τα μέσα.

 

Περπάτημα στις μύτες: 

Υπάρχουν παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στις μύτες των ποδιών τους, αλλά γρήγορα χρησιμοποιούν όλο το πέλμα. Ωστόσο, εάν το περπάτημα στις μύτες συνεχίζεται ακόμα και σε ηλικίες άνω των 5-6 ετών, ενδέχεται να σχετίζεται με ψυχοσωματικά προβλήματα.

 

Επίπεδα πέλματα: 

Είναι χαρακτηριστικό όλων των μωρών. Οι καμάρες γίνονται ευδιάκριτες κατά  τον τρίτο χρόνο, οπότε και το παιδί περπατάει πλέον φυσιολογικά. Σε περιπτώσεις που το παιδί συνεχίσει να έχει επίπεδα πέλματα λόγω κληρονομικότητας (πλατυποδία) ή κάποιας άλλης αίτιας, μπορείτε με τη βοήθεια του ποδίατρου μετά από μια εξέταση να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα θεραπείας.

Με αυτό τον τρόπο, το πόδι «λειτουργεί» σωστά και αποφεύγονται τραυματισμοί, όπως τενοντίτιδες, θλάσεις, πόνοι στη μέση και τα γόνατα κ.ά.

 

Κυρτά δάχτυλα: 

Παιδιά κάτω των τριών ετών συνήθως περπατούν με τα δάχτυλα του ποδιού κυρτωμένα, για καλύτερη ισορροπία. Άλλα περπατούν με τα δάχτυλα να κλίνουν προς τα πάνω. Και οι δύο περιπτώσεις είναι απόλυτα φυσιολογικές και διορθώνονται καθώς το παιδί μεγαλώνει.

 

Σκληρύνσεις και σημάδια: 

Είναι το αποτέλεσμα της κακής εφαρμογής των παιδικών παπουτσιών. Το ίδιο ισχύει και για τους κάλους συνήθως.

Πόδια που διαφέρουν σε μέγεθος: Δεν είναι ασυνήθιστη περίπτωση, γι' αυτό και είναι σημαντικό να μετράτε τακτικά και τα δύο ποδαράκια του μωρού σας, ενημερώνοντας.